Saint Osiomartys Ephraim, the miracle worker ~

Saint Osiomartys Ephraim, the miracle worker, is one of the youngest Saints of our Orthodox Christian Church and, admittedly, as soon as someone invokes him, he hurries to help. His name was Konstantinos Morphis and he was originally from Trikala, Thessaly. He was orphaned from the tender age of eight years old and in order to avoid being kidnapped by the Turks (see “paidomazoma” ), his mother advised him to find refuge in the monastery. In 1424 the Turks violently invaded the monastery of the Annunciation and slaughtered all the Fathers of the monastery. The Saint was absent in a cave on the mountain for prayer and as soon as he returned, he saw the corpses of the Fathers and after burying them, he mourned loudly.

The following year, in 1425, the barbarians returned and found the Saint. He was arrested and tortured for eight and a half months with great fury and barbarism. Finally, they hung him upside down from an old mulberry tree that existed in the courtyard of the monastery (it still survives today) and pierced him with a large stick burned in the abdomen, then nailed him to the tree with large nails. The Saint, despite the horrible pains, continued to pray and ended his life as a martyrin the hands of Turks on May 5, 1426, at the age of 42. Iconographers often portray him holding a flame in his right hand, which represents his fiery, till the end of his martyrdom, strong faith. Six centuries have passed since his martyrdom and the miracles that his grace has bestowed upon us not only continue to exist but are innumerable.

In 1945 A.D. the nun Makaria went to the ruins of the ancient monastery of The Annunciation, called Stavropigi, of Mount Amomon, in Pentelikon. There she formed a small cell and began to clean the ruins of the old Temple in order to reconstruct it. She often thought about the monks that had lived in those soils and prayed that one of them would know or reveal himself to her. A voice, initially slow but strengthening in her soul, said to her: “Dig and you will find what you desire”, until the moment when a spot had been revealed to her in the courtyard of the monastery.

So on January 3, 1950 A.D. she commissioned a worker to dig the spot indicated by her own soul. Although the worker was initially negative and did not want to dig there, eventually, after appeals and prayers, he was convinced and set off. The spot had a half-ruined fireplace, wall and things that showed that there was once a monk’s cell there. The first find was a head, and the space gave off a scent.

“I knelt in reverence and embraced the relics of the Saint and felt deeply the extent of his martyrdom. My soul was filled with joy, I acquired great treasure, and taking the soil with care I saw the harmony of his relic, which, although so many centuries in the earth, had not been altered,” wrote then the abbess Macaria who took out the whole relic and placed it in a locker above the tomb.

In the evening, reading Vespers, the Abbess heard footsteps. The sound came from the tomb, echoing to the door of the Church. There he first saw St. Ephraim. Tall, with small round eyes, with a long black beard that reached the neck, dressed in solitary attire. In one hand he had a flame and with the other he was giving blessings. He asked to be taken out of this locker. The very next day the Abbess cleaned the bones and placed them in a locker in the Sanctuary of the Temple. That same evening the Saint appeared in her sleep, thanked her and revealed his name to her: Ephraim.

The relic of St. Ephraim has been kept there since then and every day hundreds of believers visit it asking the Saint for His blessing and help.The nunnery of St. Ephraim celebrates every year on the date of the feast of St. Ephraim (May 5), on January 3 (date of finding the Holy Relics of the saint), as well as the Annunciation (March 25).

Original text in Greek :

Ο Άγιος Οσιομάρτυς Εφραίμ, ο θαυματουργός ~

Ο Άγιος Εφραίμ ο θαυματουργός , είναι από τους πιο νεότερους Άγιους της εκκλησίας μας και κατά γενική ομολογία, μόλις κάποιος τον επικαλεστεί, σπεύδει γρήγορα να βοηθήσει. Το όνομά του ήταν Κωνσταντίνος Μόρφης και είχε καταγωγή από τα Τρίκαλα Θεσσαλίας. Καθώς ορφάνεψε από την τρυφερή ηλικία των οκτώ ετών, η μητέρα του τον συμβούλεψε να βρει καταφύγιο από μικρός στο μοναστήρι, προκειμένου να αποφύγει το παιδομάζωμα. Το 1424 οι Τούρκοι εισέβαλαν βιαίως στη μονή του Ευαγγελισμού της Θεοτόκου και έσφαξαν όλους τους Πατέρες της μονής. Ο άγιος απουσίαζε σε μια σπηλιά πάνω στο βουνό για προσευχή και μόλις επέστρεψε, αντίκρυσε τα πτώματα των Πατέρων και αφού τους έθαψε, θρήνησε γοερώς.

Τον επόμενο χρόνο, το 1425, επανήλθαν οι βάρβαροι και βρήκαν τον άγιο. Τον συνέλαβαν και τον βασάνιζαν επί οκτώμισι μήνες με μεγάλη μανία και βαρβαρότητα. Τέλος, τον κρέμασαν ανάποδα από μία παλαιά μουριά που υπήρχε στον περίβολο του μοναστηριού (σώζεται και σήμερα) και τον τρύπησαν με ένα μεγάλο ξύλο αναμμένο στην κοιλιά, μετά τον κάρφωσαν στο δέντρο με μεγάλα καρφιά. Ο άγιος, παρά τους φρικτούς πόνους, συνέχισε να προσεύχεται και τελείωσε μαρτυρικώς τη ζωή του από τους Τούρκους στις 5 Μαΐου του 1426, σε ηλικία 42 ετών. Οι αγιογράφοι συχνά τον απεικονίζουν να κρατά στο δεξί του χέρι μια φλόγα, που αντιπροσωπεύει την φλογερά του, έως μαρτυρικού θανάτου του, πίστη. Έχουν περάσει έξι αιώνες από τον μαρτυρικό του θάνατο και τα θαύματα που μας έχει κάνει δωρεά η χάρη του , όχι μόνο συνεχίζουν να υπάρχουν αλλά είναι και αναρίθμητα.

Το 1945 μ.Χ. η μοναχή Μακαρία πήγε στα ερείπια της αρχαίας μονής του Ευαγγελισμού, που ονομαζόταν Σταυροπηγιακή, του Όρους Αμωμών, στο Πεντελικό. Εκεί διαμόρφωσε ένα μικρό κελί και άρχιζε να καθαρίζει τα ερείπια του παλαιού Ναού για να τον ανακατασκευάσει. Συχνά διαλογιζόταν ότι σε εκείνα τα χώματα είχαν ζήσει μοναχοί και προσευχόταν να γνωρίσει ή να της φανερωθεί κάποιος από αυτούς. Μια φωνή, αρχικά σιγανή αλλά που δυνάμωνε στην ψυχή της, της έλεγε: “Σκάψε και θα βρεις αυτό που επιθυμείς“, μέχρι τη στιγμή που της είχε φανερωθεί ένα σημείο στο προαύλιο του μοναστηριού.

Έτσι στις 3 Ιανουαρίου 1950 μ.Χ. ανέθεσε σε έναν εργάτη το σκάψιμο του σημείου που της υποδείκνυε η ίδια η ψυχή της. Αν και ο εργάτης ήταν αρχικά αρνητικός και δεν ήθελε να σκάψει εκεί, τελικά, μετά από εκκλήσεις και προσευχές, πείστηκε και ξεκίνησε. Το σημείο είχε ένα μισογκρεμισμένο τζάκι, τοίχο και πράγματα που καταδείκνυαν ότι εκεί κάποτε υπήρχε κελί μοναχού. Το πρώτο εύρημα ήταν ένα κεφάλι και ο χώρος ανέδυε μια ευωδιά. «Γονάτισα με ευλάβεια και ασπάστηκα το σκήνωμα του Αγίου και αισθάνθηκα βαθιά την έκταση του μαρτυρίου του. Η ψυχή μου γέμισε από αγαλλίαση, απέκτησα μεγάλο θησαυρό, και παίρνοντας το χώμα με προσοχή έβλεπα την αρμονία του σκηνώματός του, που, αν και τόσους αιώνες μέσα στη γη, δεν είχε αλλοιωθεί», έγραψε τότε η ηγουμένη Μακαρία η οποία έβγαλε όλο το σκήνωμα και το τοποθέτησε σε θυρίδα πάνω από τον τάφο.

Το βράδυ, διαβάζοντας τον Εσπερινό, η Ηγουμένη άκουσε βήματα. Ο ήχος ερχόταν από τον τάφο, αντηχώντας έως την πόρτα της Εκκλησίας. Εκεί πρωτοαντίκρισε τον Άγιο Εφραίμ. Ψηλός, με μάτια μικρά στρογγυλά, με μακριά μαύρα γένια που έφταναν στο λαιμό, ντυμένος με μοναχική αμφίεση. Στο ένα χέρι είχε μια φλόγα και με το άλλο ευλογούσε. Ζήτησε να τον βγάλουν από αυτήν τη θυρίδα. Την επόμενη κιόλας μέρα η Ηγουμένη καθάρισε τα οστά και τα τοποθέτησε σε μια θυρίδα στο Ιερό του Ναού. Το ίδιο βράδυ ο Άγιος φανερώθηκε στον ύπνο της, την ευχαρίστησε και της φανέρωσε το όνομά του: Εφραίμ.

Το λείψανο του Αγίου Εφραίμ φυλάσσεται εκεί από τότε και καθημερινά εκατοντάδες πιστών το επισκέπτονται ζητώντας από τον Άγιο την ευλογία και τη βοήθειά Του. Το γυναικείο μοναστήρι του αγίου Εφραίμ πανηγυρίζει κάθε χρόνο στην ημερομηνία της εορτής του αγίου Εφραίμ (5 Μαΐου), στις 3 Ιανουαρίου (ημερομηνία ευρέσεως των Ιερών Λειψάνων του αγίου), καθώς και του Ευαγγελισμού (25 Μαρτίου).

• Sources :
• http://www.agioiathinas.com/alphagammaiotaomicronsigma-epsilonphirhoalphaiotamu.html
• https://www.christianityart.gr/blogs/blog/i-zoi-kai-ta-thaumata-tou-agiou-efraim-neas-makris