Part II | Funny Girl X The one ….

Part II |

Funny Girl X The one where the “Big C” upgraded my life

…. continued from part I https://wp.me/p7RKBD-1th

“How poetic…” I cynically thought to myself ; as the artist in me was eagerly waiting to come out.

I had spent the last years studying accounting and finances and yet I was not even remotely interested in it, yet I had no idea what I wanted to do with my life. I very much knew two things though; I always felt like I didn’t belong there, every time I attended my university’s amphitheater and I was always interested in reading biographies and inspirational stories, especially of survivors.

As we finished our walk at the hospital’s hall, I thanked my doctor and promised I would stay for the operation, as I’d already had another unsuccessful surgery, exactly two weeks ago; although when he announced that it was essential to undergo another one, I was starting to rebel out and yell at my parents, at the doctors of the council and at the stuff of the hospital that looked stunned at me, threatening that I wasn’t going to go through with it and that I would return home. What would be the use, anyway, since the last surgery, during which they opened me up only to confirm I was a hopeless case, proved that the doctors had no idea what they were going to do with me.  

It was my pain, that was humbling enough to make me stay.

I had always been the strong one, the mother goose that everyone turned to; I had taken on other roles too; I was the wildcard, the unpredictable, the anti-conformist, the one that didn’t tick into boxes; the funny girl that always had a good joke under her sleeve to relieve everyone that felt uncomfortable in the room, as if this was my obligation as if this was an assignment given to me at my birth.

And I was treated as such;

if everyone came to me during their tough times or to have a good laugh, where would I turn to, while battling cancer?  I was certainly running a few jokes short, and I was really not in the mood to build anyone up. People were starting to get disappointed in me, and friends were starting to run away from me as if I was a bad movie and saddened, they wanted their money back.

“ What happened to you, you used to be so independent!”, were the exact words of one of my so-called friends when I asked for help, or to take me safely back home after doing my first chemotherapy.

“ Well, I guess I’m not anymore, am I?” 

I stormed out and went on my way.

I was soon to be twenty-four years old, and yet what did I really had accomplished, if I had no one to stand by my side, no one to rely on at this extremely difficult time? I wasn’t pleased with my studies, I certainly didn’t have a boyfriend or friends to rely on anymore, and I never did, to be honest, and all I kept thinking was about what would I decide to do with my life post-surgery.

As I was heading back to my chamber for my preparation for the next day’s big happening, I couldn’t help but think about the other patients near me. Who were they, what would happen to them after they would be operated on, what would they do with their life after they would be released from the hospital, why did cancer choose surface in the specific part of their body and did that have a special meaning to them, I wondered. I knew it did for me. And if I wanted to be honest with myself, I was somehow always expecting something like this to happen, as I was always afraid to become a mother; a good mother to be precise. This was a thought I never acted upon and never cared to discuss with anyone, as it was something that made my family feel uncomfortable and responsible at the same time. But if cancer taught me anything was definitely to speak up, because if you suppress your soul it will eventually invade your body or your mind, in a form of bodily or mental cancer.

Cancer became like a big sister to me, and that made me take off my mask and start being myself and loving myself for who I was, not for what was popular and comfortable to others. It was as if I was suddenly realizing that I was living a monopoly life – I was too afraid to make anyone unhappy, I was too scared to be vulnerable, I was frightened to ask for advice and affection, and I was too shocked to realize I wasn’t invincible.

The next day came, and I was not in the mood for celebrating my birthday. I woke up after my hysterectomy surgery in excruciating pain, praying to faint so that I wouldn’t have to deal with the unbearable pain; I felt as if an arm or a leg had been ripped apart from me and the wound was open for anyone to scratch rather than heal. After holding the icon of the Mother of God, the Most Theotokos, Holy Mary, I kept praying and screaming, aching, asking Her to help me pass out into sleep.  When I finally woke up, after many hours of resting and multiple doses of painkillers, I opened my eyes and I became aware that I had just woken up to my new reality. I was turning 24 years old and I was lying in a hospital bed, maxed out on drugs, and yet the pain had just started to fade away. I looked over my shoulder, to the old rusty window as if I was searching for the pair of sparrows. I couldn’t see them around, yet I am pretty sure I could hear them singing to me, a sign of hope and belief. I asked my mother to hand me over my cell phone; as if what I had been through wasn’t enough, overestimating myself for one more time, mortally proud as always, I wanted to see how many of my friends “had showed up” to wish me happy birthday with a missed call or even a message. And they didn’t disappoint.

The night before the surgery, I should be hoping for an early sleep to gain more strength for the following day, but my mind couldn’t stop running. I started going through my phone contacts and decluttering my acquaintances, that was mistakenly added as friends. After I did that, I chose only two of my contacts to send a brief message to. One of them was as follows :

“ Hey Mariposa, I know it’s 3 am and you are probably seeing some kind of financial conquest dream, which is best for me, as I wouldn’t want you to answer this message, other than keep it in your pocket for a rainy day when you’ll probably miss me… I know everyone says I’m strong and that I’m really going to make it through this battle that’s coming up, but you and I both know they only say so that I will immediately feel better, hang up the phone and untangle them of any obligation to comfort me. I’m telling you this cause you are one of the few people who know me for who I am and love me in spite of me. You and I both know there’s a pretty good chance that I won’t make it tomorrow and I won’t hear you sing me ‘Happy Βirthday’; I feel there’s a serious possibility the next time I see you will be on the other side. I want you to know how much I love you and I admire you for having the strength to love me during my tantrums when I need you the most. I don’t know if this message holds any legal argument, but if I go to the other side of the road, I’m leaving all of my CDs to you, as a legacy to your future daughter. That is some kind of will, isn’t it? Ok, I’m officially through being funny, from now on you are in charge of that in our little gang (my three best friends from college!) ;

I have loved you with eternal love”           

As the matter of pain was less troubling, and the first tests had me officially clear off “the Big C”, the doctor took me privately in his office to reveal the truth about my situation to me and to give me some instructions for my home rest. Without really intending to, I took his turn and started talking about my thoughts on the surgery.          

“You know, what I feel is the strangest thing,” I said.           

“ I feel as if something right was being put back into place and I feel safe…”

I managed to structure a sentence that made that much sense, half drugged, still.

He smiled at me, obviously relieved yet worried about how he was about to deliver the news to me. I was not going to pretend to be “the funny girl” anymore; I was in too much pain for that and it usually took up all of my strength to do so, to the point I felt worn out. I was not going to carry other people’s burdens on my shoulder, may they be small or bigger. I have always loved humor and being funny, but the way I treated it caused me to fall out of love with it.          

“ I believe it was more than just a difficultly placed cyst, am I right?”

I managed to murmur.           

“ You were too exhausted from the previous operation and reluctant to get under the knife for the second time in less than two weeks, which was totally understandable, yet the time was not on our side. My first concern was to get you to agree to do the operation as sooner as possible. It took me eight and a half hours to breathe life back into your body and to make sure it wouldn’t spread anywhere else. If you had wasted three more days rebelling and refusing to get well, there would be no operation to fight for. So, basically, I didn’t tell you how bad it was because you were ready to give up and go in dignity, you were showing signs that you didn’t love yourself enough to get in the ring and fight a good fight for your life…”

he said frustrated, yet relieved that he finally addressed the truth.       

“ I understand and I am grateful to God for giving my stubborn head a second chance and to you for what you did for me, that saved my life…” I said barely moving through the remains of pain, and I smiled. He smiled back, happy that I came to myself.          

“ Now, I wanna talk about a few options, not about painkillers; there are some patches that will help you with the rushes, and the nurse will make sure you get everything right. And you have to go under some chemotherapy treatment, just for preventative reasons. Do you understand that your hair is going to fall off ?”

he gently asked.         

 “ No, it’s not!” my former stubbornness was still kicking for a response.           

“ I understand doctor. That will only be for a while, right?” I politely replied.          

“ That is correct, it is only temporary. It will even grow stronger.”

He added, trying too much as I once did to others, to make me feel better.          

“ Well, I am not wearing a wig!” I almost yelled at him.           

He looked unsure as if he was wondering if I had understood correctly.           

“ I don’t want to lie anymore, I have been lying all my life!”

I backed myself up.       

“ I want people to actually know I am sick, I don’t want to hide another minute.”

I responded, looking at him directly.           

“ I suspect you don’t understand what that actually means to me, doctor, but it means a lot… don’t get me wrong, there’s nothing off with wearing a wig, it’s just I feel I finally have the chance to be myself…” I said apologetically, fearing that I might have insulted him, unintendedly.        

“Alright Miss, point taken!” he replied calmly.           

“ So what are you going to do with your life, now that you are soon going to feel better?” the doctor asked while accompanying you out of his office.         

“ I think it’s about time to come out!” I said and meant it to be funny.         

He looked at me puzzled.           

“ I think it’s time to come out as an artist!” I replied.           

He smiled and fuzzed my hair.           

“Yeah, I’m going to do that !” I added.

“ I’m going to try dancing, and creative writing, lyrics sound great too, and oh, I’ve heard about some free music therapy lessons for cancer patients that help them gain back their confidence, and I’ve always wanted to travel and live on my own …”  

  We both effortlessly smiled at each other while exiting the hospital…

Μέρος II |
Αστείο Κορίτσι X Αυτό όπου το “μεγάλο Κ” αναβάθμισε τη ζωή μου
…. συνέχεια από το μέρος I

Είχα περάσει τα τελευταία χρόνια μελετώντας λογιστική και χρηματοοικονομικά και όμως δεν με ενδιέφερε ούτε στο ελάχιστο, αλλά δεν είχα ιδέα τι ήθελα να κάνω με τη ζωή μου. Ήξερα όμως δύο πράγματα. Πάντα ένιωθα ότι δεν ανήκω εκεί, κάθε φορά που πήγαινα στο αμφιθέατρο του πανεπιστημίου μου και πάντα με ενδιέφερε να διαβάζω βιογραφίες και εμπνευσμένες ιστορίες, ειδικά επιζώντων.

Καθώς τελειώσαμε τη βόλτα μας στην αίθουσα του νοσοκομείου, ευχαρίστησα τον γιατρό μου και υποσχέθηκα ότι θα μείνω για την επέμβαση, καθώς είχα ήδη μια άλλη ανεπιτυχή χειρουργική επέμβαση, ακριβώς πριν από δύο εβδομάδες. αν και όταν ανακοίνωσε ότι ήταν απαραίτητο να υποβληθώ σε ένα άλλο, άρχισα να επαναστατώ και να φωνάζω στους γονείς μου, στους γιατρούς του συμβουλίου και στο προσωπικό του νοσοκομείου που με κοίταζε έκπληκτο, απειλώντας ότι δεν επρόκειτο να το περάσω και ότι θα επέστρεφα σπίτι.

Ποια θα ήταν η χρησιμότητα, ούτως ή άλλως, από την τελευταία χειρουργική επέμβαση , κατά την οποία με άνοιξαν μόνο για να επιβεβαιώσουν ότι ήμουν μια απελπιστική περίπτωση, απέδειξε ότι οι γιατροί δεν είχαν ιδέα τι επρόκειτο να κάνουν μαζί μου. Ήταν ο πόνος μου, που ήταν αρκετά ταπεινωτικός για να με κάνει να μείνω.

Ήμουν πάντα η δυνατή, η μητέρα χήνα στην οποία στράφηκαν όλοι. Είχα αναλάβει και άλλους ρόλους. Ήμουν ο μπαλαντέρ, ο απρόβλεπτος, ο αντικομφορμιστής, αυτός που δεν έμπαινε στα κουτιά. Το αστείο κορίτσι που είχε πάντα ένα καλό αστείο κάτω από το μανίκι της για να ανακουφίσει όλους όσους ένιωθαν άβολα στο δωμάτιο, σαν να ήταν αυτή η υποχρέωσή μου, σαν να ήταν μια ανάθεση που μου δόθηκε κατά τη γέννησή μου.

Και με αντιμετώπισαν ως τέτοιο.

Αν όλοι έρχονταν σε μένα στις δύσκολες στιγμές τους ή για να γελάσουν καλά, θα στρεφόμουν στη μάχη με τον καρκίνο; Σίγουρα έτρεχα μερικά αστεία σύντομα, και πραγματικά δεν είχα τη διάθεση να οικοδομήσω κανέναν. Οι άνθρωποι άρχισαν να απογοητεύονται μαζί μου και οι φίλοι άρχισαν να τρέχουν μακριά μου, σαν να ήμουν κακή ταινία και λυπημένοι, ήθελαν τα χρήματά τους πίσω.

«Τι σου συνέβη, ήσουν τόσο ανεξάρτητη!», ήταν τα ακριβή λόγια ενός από τους λεγόμενους φίλους μου που ζήτησα βοήθεια ή για να με πάρει πίσω στο σπίτι μετά την πρώτη μου χημειοθεραπεία.

“Λοιπόν, υποθέτω ότι δεν είμαι πια, έτσι δεν είναι;”

Όρμησα έξω και συνέχισα το δρόμο μου.

Σύντομα θα γινόμουν είκοσι τεσσάρων ετών, και όμως τι είχα πραγματικά καταφέρει, αν δεν είχα κανέναν να σταθώ στο πλευρό μου, κανέναν να στηριχτώ σε αυτή την εξαιρετικά δύσκολη στιγμή; Δεν ήμουν ευχαριστημένη με τις σπουδές μου, σίγουρα δεν είχα πια αγόρι ή φίλους για να βασίζομαι και ποτέ δεν το έκανα, για να είμαι ειλικρινής, και το μόνο που σκεφτόμουν ήταν τι θα αποφάσιζα να κάνω με τη ζωή μου μετά την επέμβαση. Καθώς επέστρεφα στην κάμαρά μου για την προετοιμασία μου για το μεγάλο γεγονός της επόμενης μέρας, δεν μπορούσα παρά να σκεφτώ τους άλλους ασθενείς κοντά μου.

Ποιοι ήταν, τι θα τους συνέβαινε μετά την επέμβαση, τι θα έκαναν με τη ζωή τους αφού θα έπαιρναν εξιτήριο από το νοσοκομείο, γιατί ο καρκίνος επέλεξε την επιφάνεια στο συγκεκριμένο μέρος του σώματός τους και αυτό είχε ιδιαίτερη σημασία για αυτούς, αναρωτήθηκα. Ήξερα ότι έκανε για μένα. Και αν ήθελα να είμαι ειλικρινής με τον εαυτό μου, κατά κάποιο τρόπο πάντα περίμενα να συμβεί κάτι τέτοιο, καθώς πάντα φοβόμουν να γίνω μητέρα. Μια καλή μητέρα για να είμαστε ακριβείς.

Αυτή ήταν μια σκέψη που ποτέ δεν έκανα πράξη και ποτέ δεν ενδιαφέρθηκα να συζητήσω με κανέναν, καθώς ήταν κάτι που έκανε την οικογένειά μου να αισθάνεται άβολα και υπεύθυνη ταυτόχρονα. Αλλά αν ο καρκίνος με δίδαξε κάτι ήταν σίγουρα να μιλήσω, γιατί αν καταπιέζεις την ψυχή σου, τελικά θα εισβάλει στο σώμα ή στο μυαλό σου, με μια μορφή σωματικού ή ψυχικού καρκίνου.

Ο καρκίνος έγινε σαν μια μεγάλη αδερφή για μένα, που με έκανε να βγάλω τη μάσκα μου και να αρχίσω να είμαι ο εαυτός μου και να αγαπώ τον εαυτό μου για αυτό που ήμουν, όχι για αυτό που ήταν δημοφιλές και άνετο στους άλλους. Ήταν σαν να συνειδητοποιούσα ξαφνικά ότι ζούσα μια μονοπωλιακή ζωή – φοβόμουν πολύ να κάνω κάποιον δυστυχισμένο, φοβόμουν πολύ να είμαι ευάλωτη, φοβόμουν να ζητήσω συμβουλές και στοργή, ήμουν πολύ σοκαρισμένη για να συνειδητοποιήσω ότι δεν ήμουν ανίκητη.

Ήρθε η επόμενη μέρα και δεν είχα διάθεση να γιορτάσω τα γενέθλιά μου. Ξύπνησα μετά την επέμβαση υστερεκτομής μου με βασανιστικό πόνο, προσευχόμενος να λιποθυμήσω για να μην χρειαστεί να αντιμετωπίσω τον αφόρητο πόνο. Ένιωσα σαν ένα χέρι ή ένα πόδι να είχε ξεριζωθεί από μένα και η πληγή ήταν ανοιχτή για να ξύσει κανείς αντί να θεραπεύσει. Αφού κράτησα την εικόνα της Θεοτόκου, της Υπεραγίας Θεοτόκου, συνέχισα να προσεύχομαι και να ουρλιάζω, πονώντας, ζητώντας Της να με βοηθήσει να λιποθυμήσω στον ύπνο.

Όταν τελικά ξύπνησα, μετά από πολλές ώρες ξεκούρασης και πολλαπλές δόσεις παυσίπονων, άνοιξα τα μάτια μου και συνειδητοποίησα ότι μόλις είχα ξυπνήσει στη νέα μου πραγματικότητα. Έκλεινα τα 24 μου χρόνια και ήμουν ξαπλωμένη σε ένα κρεβάτι νοσοκομείου, γεμάτη ναρκωτικά και όμως ο πόνος είχε μόλις αρχίσει να ξεθωριάζει. Κοίταξα πάνω από τον ώμο μου, στο παλιό σκουριασμένο παράθυρο σαν να έψαχνα για το ζευγάρι των σπουργιτιών.

Δεν μπορούσα να τους δω τριγύρω, αλλά είμαι σίγουρη ότι μπορούσα να τους ακούσω να μου τραγουδούν, ένα σημάδι ελπίδας και πίστης. Ζήτησα από τη μητέρα μου να μου δώσει το κινητό μου. σαν να μην έφτανε αυτό που είχα περάσει, υπερεκτιμώντας τον εαυτό μου για άλλη μια φορά, θανάσιμα περήφανος όπως πάντα, ήθελα να δω πόσοι από τους φίλους μου «είχαν εμφανιστεί» για να μου ευχηθούν χρόνια πολλά με μια αναπάντητη κλήση ή ακόμα και ένα μήνυμα. Και δεν απογοήτευσαν.

Το βράδυ πριν από τη χειρουργική επέμβαση, θα έπρεπε να ελπίζω για έναν πρόωρο ύπνο για να αποκτήσω περισσότερη δύναμη για την επόμενη μέρα, αλλά το μυαλό μου δεν μπορούσε να σταματήσει να τρέχει. Άρχισα να εξετάζω τις τηλεφωνικές μου επαφές και να τακτοποιώ τους γνωστούς μου, οι οποίοι κατά λάθος προστέθηκαν ως φίλοι. Αφού το έκανα αυτό, επέλεξα μόνο δύο από τις επαφές μου για να στείλω ένα σύντομο μήνυμα. Ένας από αυτούς ήταν η εξής:

” Γεια σου Mariposa, ξέρω ότι είναι 3 π.μ. και πιθανότατα βλέπεις κάποιο είδος ονείρου οικονομικής κατάκτησης, το οποίο είναι καλύτερο για μένα, καθώς δεν θα ήθελα να απαντήσεις σε αυτό το μήνυμα, εκτός από το να το κρατήσεις στην τσέπη σου για μια βροχερή μέρα, όταν πιθανότατα θα σου λείψω … Ξέρω ότι όλοι λένε ότι είμαι δυνατή και ότι πραγματικά θα τα καταφέρω μέσα από αυτή τη μάχη που έρχεται, αλλά εσείς και εγώ ξέρουμε ότι το λένε μόνο για να νιώσω αμέσως καλύτερα, να κλείσω το τηλέφωνο και να τους ξεμπερδέψω από κάθε υποχρέωση παρηγοριάς μου.

Σου λέω αυτό γιατί είσαι ένας από τους λίγους ανθρώπους που με γνωρίζουν για αυτό που είμαι και με αγαπούν παρά εμένα. Εσείς και εγώ γνωρίζουμε ότι υπάρχει μια πολύ καλή πιθανότητα να μην τα καταφέρω αύριο και δεν θα σε ακούσω να μου τραγουδάς «χρόνια πολλά». Νιώθω ότι υπάρχει σοβαρή πιθανότητα την επόμενη φορά που θα σε δω να είσαι στην άλλη πλευρά. Θέλω να ξέρεις πόσο σε αγαπώ και σε θαυμάζω που έχεις τη δύναμη να με αγαπάς κατά τη διάρκεια των ξεσπασμάτων μου όταν σε χρειάζομαι περισσότερο.

Αυτό είναι κάποιο είδος διαθήκης, έτσι δεν είναι; Εντάξει, είμαι επίσημα μέσω του να είναι αστείο, από τώρα και στο εξής είστε υπεύθυνοι για αυτό στη μικρή μας συμμορία (οι τρεις καλύτεροι φίλοι μου από το κολέγιο!) ?

Σε αγάπησα με αιώνια αγάπη»

Καθώς το θέμα του πόνου ήταν λιγότερο ανησυχητικό και οι πρώτες εξετάσεις με είχαν καθαρίσει επίσημα από το “Big C”, ο γιατρός με πήρε ιδιωτικά στο γραφείο του για να μου αποκαλύψει την αλήθεια για την κατάστασή μου και να μου δώσει κάποιες οδηγίες για την ανάπαυση στο σπίτι μου.

«Ξέρεις, αυτό που νιώθω είναι το πιο παράξενο πράγμα». Είπα.

«Νιώθω σαν κάτι σωστό να επανέρχεται στη θέση του και νιώθω ασφαλής…»

Κατάφερα να δομήσω μια πρόταση που έβγαζε τόσο νόημα, μισοναρκωμένη, ακόμα.

Μου χαμογέλασε, προφανώς ανακουφισμένος αλλά ανήσυχος για το πώς επρόκειτο να μου μεταφέρει τα νέα. Δεν επρόκειτο να προσποιηθώ ότι είμαι “το αστείο κορίτσι” πια. Πονούσα πάρα πολύ γι’ αυτό και συνήθως χρειαζόταν όλη μου η δύναμη για να το κάνω, σε σημείο που ένιωθα εξαντλημένη .

Δεν επρόκειτο να κουβαλήσω τα βάρη άλλων ανθρώπων στον ώμο μου, είτε αυτό ήταν μικρό είτε μεγαλύτερο. Πάντα αγαπούσα το χιούμορ και το αστείο, αλλά ο τρόπος που το αντιμετώπισα με έκανε να το ερωτευτώ.

“Πιστεύω ότι ήταν κάτι περισσότερο από μια δύσκολα τοποθετημένη κύστη, σωστά;”

Κατάφερα να μουρμουρίσω.

Το πρώτο μου μέλημα ήταν να σας κάνω να συμφωνήσετε να κάνετε την επέμβαση το συντομότερο δυνατό. Μου πήρε οκτώμισι ώρες για να ξαναδώσω ζωή στο σώμα σου και να βεβαιωθώ ότι δεν θα εξαπλωθεί πουθενά αλλού. Αν είχατε σπαταλήσει άλλες τρεις μέρες επαναστατώντας και αρνούμενοι να γίνετε καλά, δεν θα υπήρχε καμία επιχείρηση για να πολεμήσετε. Έτσι, βασικά δεν σας είπα πόσο άσχημα ήταν επειδή ήσασταν έτοιμη να τα παρατήσεις και να φύγεις με αξιοπρέπεια, έδειχνες σημάδια ότι δεν αγαπούσες αρκετά τον εαυτό σου για να μπεις στο ρινγκ και να παλέψεις έναν καλό αγώνα για τη ζωή σου…»

Είπε απογοητευμένος, αλλά ανακουφισμένος που τελικά απευθύνθηκε στην αλήθεια.

«Καταλαβαίνω και είμαι ευγνώμων στον Θεό που δώσατε στο πεισματάρικο κεφάλι μου μια δεύτερη ευκαιρία και σε εσάς για αυτό που κάνατε για μένα, που μου έσωσε τη ζωή…» Είπα μόλις που κινούμουν μέσα από υπολείμματα πόνου και χαμογέλασα. Χαμογέλασε πίσω, χαρούμενος που ήρθα εις εαυτόν.

” Τώρα, θέλω να μιλήσω για μερικές επιλογές, όχι για παυσίπονα ? Υπάρχουν μερικά μπαλώματα που θα σας βοηθήσουν με τα βούρλα, η νοσοκόμα θα βεβαιωθεί ότι έχετε κάνει τα πάντα σωστά. Και πρέπει να υποβληθείτε σε κάποια χημειοθεραπεία, μόνο για προληπτικούς λόγους. Καταλαβαίνεις ότι τα μαλλιά σου θα πέσουν;»

ρώτησε ευγενικά.

«Όχι, δεν είναι!» Το προηγούμενο πείσμα μου εξακολουθούσε να κλωτσάει για μια απάντηση.

” Καταλαβαίνω γιατρέ. Αυτό θα είναι μόνο για λίγο, σωστά;” Απάντησα ευγενικά.

” Αυτό είναι σωστό, είναι μόνο προσωρινά. Θα γίνει ακόμη πιο δυνατή».

Πρόσθεσε, προσπαθώντας πάρα πολύ όπως έκανα κάποτε σε άλλους, να με κάνει να νιώσω καλύτερα.

«Λοιπόν, δεν φοράω περούκα!» Σχεδόν του φώναξα.

Φαινόταν αβέβαιος, σαν να αναρωτιόταν αν είχα καταλάβει σωστά.

«Δεν θέλω να λέω ψέματα πια, λέω ψέματα όλη μου τη ζωή!»

Υποστήριξα τον εαυτό μου.

«Θέλω οι άνθρωποι να ξέρουν πραγματικά ότι είμαι άρρωστη, δεν θέλω να κρύψω άλλο ένα λεπτό».

Απάντησα, κοιτάζοντάς τον ευθέως.

«Υποψιάζομαι ότι δεν καταλαβαίνεις τι πραγματικά σημαίνει αυτό για μένα, γιατρέ, αλλά σημαίνει πολλά… Μην με παρεξηγείτε, δεν υπάρχει τίποτα μακριά με το να φοράς περούκα, απλά νιώθω ότι έχω επιτέλους την ευκαιρία να είμαι ο εαυτός μου…» Είπα απολογητικά, φοβούμενη ότι μπορεί να τον είχα προσβάλει, ακούσια.

«Εντάξει δεσποινίς, μήνυμα ελήφθη!» απάντησε ήρεμα.

«Λοιπόν, τι θα κάνεις με τη ζωή σου, τώρα που σύντομα θα νιώσεις καλύτερα;» ρώτησε ο γιατρός, ενώ συνόδευε έξω από το γραφείο του.

«Νομίζω ότι ήρθε η ώρα να βγούμε!» Είπα και εννοούσα να είναι αστείο.

Με κοίταξε προβληματισμένος.

«Νομίζω ότι ήρθε η ώρα να κάνω αποκάλυψη ως καλλιτέχνης!» Απάντησα.

Χαμογέλασε και χάλασε χαιδεύοντας τα μαλλιά μου.

«Ναι, θα το κάνω αυτό!» Πρόσθεσα.

” Θα δοκιμάσω χορό και δημιουργική γραφή, οι στίχοι ακούγονται επίσης υπέροχα και ω, έχω ακούσει για μερικά δωρεάν μαθήματα μουσικοθεραπείας για ασθενείς με καρκίνο που τους βοηθούν να ανακτήσουν την αυτοπεποίθησή τους και πάντα ήθελα να ταξιδέψω και να ζήσω μόνη μου …”

Χαμογελάσαμε και οι δύο αβίαστα ο ένας στον άλλο βγαίνοντας από το νοσοκομείο…